2011 Masters (by Eddy Huisman en Arwin Karssemeijer)

Verslag Masters 2011 door Eddy Huisman en Arwin Karssemeijer

De verwachtingen lagen erg hoog. Gezien de locatie kon dit wel eens de Masters zijn met de meeste inschrijvers. Het duurde redelijk lang totdat de website van Punta Ala in de lucht was en vanaf dat moment stroomden de inschrijvers binnen. Met op zich een redelijk sociale controle, want je kon direct zien of het inschrijfgeld per deelnemer overgemaakt is. Jan Kingma deed de inschrijvers nog eens dunnetjes over om per land en per leeftijdscategorie de inschrijvers uit te splitsen op de Masters site. En zo werd de 300 grens al snel gehaald. Hoe dichter de datum naderde, hoe lager het aantal werd om uiteindelijk op 285 te eindigen uit 29 landen. Twee velden van ruim 140 boten, was lang de gedachte van vele Finn zeilers, maar dat viel later tegen.

Na een lange autoreis aangekomen op locatie. Wat opviel was de warmte en de uitgestrektheid van het resort. Zo stonden vele Nederlanders in huurcaravans of huisjes bij elkaar, of hadden hun eigen kampeerspullen meegenomen. Andere kozen ervoor om in Punta Ala aan appartement te huren. Bij aankomst kreeg je een nummer en als je niet op de camping stond moest je een legitimatie afgeven bij de receptie. De boten werden op een eigen terrein gestald en het gerucht ging dat je daar niet van af mocht. Even naar het strand gelopen en dat was toch redelijk ver, zigzaggend met de boot tussen de bomen in verband met de hoogte van de mast.

Het was inderdaad zo, dat op het parkeerterrein de boten gestald moesten worden. Het toegangspaadje naar het strand was redelijk smal dus doemde er zich beelden op van vele zeilers die het water op wilden, maar allemaal in de file stonden voor het strand.

Na ons gemeld te hebben moest een heel protocol afgehandeld worden. Als eerste maar even de zeilen stempelen. Ook hier een (logische) kleine wacht rij, maar dat veranderde toen de organisatie zei dat er lunchpauze van een uur was, net toen we aan de beurt waren. Het niveau van ergernis liep hoog op. Na ingepraat te hebben (en zeer boos te hebben gekeken) kwamen wij toch aan de beurt voor de nodige stempels in de zeilen. Zo links er rechts kon je al horen dat zeilers het zeilen maar voor lief willen nemen en de week op het strand zouden doorbrengen.

Na een kort gesprekje met Fons (heey Fons kan je dat effe beter regelen, anders bellen we de koningin) stelde hij ons gerust door te melden dat hier wat aan gedaan ging worden. En ja hoor, we mochten op het strand en de organisatie zorgde ook voor waterslangen om je boot af te spoelen. Het irritatie niveau (mede door vermoeidheid van de reis) sloeg zomaar om in enthousiasme voor de organisatie.

Op zaterdag even het water op, alwaar Bas en Cees hun wekenlange trainingsstage met de oefening “sleep een RIB op een klip” aan het afsluiten waren. (hoe vaak moet ik het nou nog zeggen talent kan je niet trainen). Op zondag de oefenwedstrijd. Het varen in twee groepen bleek een verkeerde inschatting te zijn. Er werd gestart in 4 groepen, elk hun eigen kleur. Dus geen grote velden van ruim 140 boten, maar 2 wedstrijdbanen met 2 starts van elk ruim 70 boten. Hiervoor waren we niet naar de Masters gekomen.

Leuk zo’n oefenrace, maar waar was het startschip, een uur te laat kwam er een zeiljacht wat dan het startschip bleek te zijn. De baan was redelijk snel uitgelegd, echter de pin was toch veel beter. Wat bleek de ankerlijn van het startschip had de juiste lengte. Het water bleek echter te diep (opwarming van de aarde laat de zeespiegel stijgen). Ook de ankerlijn van een gele boei van de innerloop gate bleek de juiste lengte te hebben, waardoor deze op eigenhoutje op zoek ging naar een passende waterdiepte, die in de buurt van het strand werd gevonden. Nou dat bood hoopvolle perspectieven voor de officiële wedstrijden. Italiaanse toestanden?

Na deze dag bleek Punta Ala toch wel erg fraai zeilwater te hebben, maar zou het wedstrijdcomité de blunders op tijd kunnen herstellen? Het antwoord de volgende dag, was hardop JA. Wat een prachtige banen, met altijd de pin iets in het voordeel. Mooie wind, mooi en prachtig zeilweer en dito golven. Lastig was wel de branding. Sommige van ons stapte bij terugkeer aan lij uit, werden gesandwiched tussen boot en zand en deden dat daarna niet meer. De beloofde Italiaanse hulptroepen hebben wij niet gezien (op enkele speciaal vrijgelaten bajesklanten na). Hulp bestond veeluit uit vrienden van de club om de boten op het strand te krijgen.

Snel kwamen we in het ritme, opstaan naar de bakker dan naar de (veel te dure) supermarkt, dus voor dat geld de lelijke caissière maar uitgescholden in het Nederlands (ze lachte vriendelijke terug), hierna een top ontbijtje en op naar het strand. Dektent eraf zeil omhoog en gaan. Terug op het strand, drinken eten een stukje proza op de WSV Randmeersite schrijven, naar bed en dan weer opnieuw.

Over de Nederlandse deelnemers kan een hoop worden verteld, dat ze goed hebben gevaren, dat ze slecht hebben gevaren, dat ze hebben doorgezet, dat ze snel hebben opgegeven, dat ze hebben gepompt en gewrikt en gezwommen, zover wij kunnen beoordelen hebben ze allemaal genoten.

De uitslagen staan op de site, dus dat gaan we niet nog eens herhalen. We weten dat Kok de beste Nederlander is en Maier een terechte kampioen. Zelf weet ik (Arwin) dat als je 1 ligt niet moet pompen, anders kom je met een kruk voor lul op het podium te staan. Ik word nog iedere nacht wakker van dat fluitje. Een feit is dat het soms erg dicht bij elkaar zat, juist omdat er in 4 groepen gezeild werd. Deelnemers van de groepen werden door de computer aangewezen, misschien heel eerlijk, echter de praktijk leerde anders. Zo was de ene groep beduidend sterker dan de andere. Je kon de pech hebben in de verkeerde groep te zitten. Al met al wist het comité een prachtig evenement neer te zetten, en zoals Fons al memoreerde, de organisatie stond open voor kritiek en verandering.

Ik (Eddy) miste wel de uitslagen van de leeftijdsgroepen tijdens het evenement (was mijn eerste keer als grandmaster). Een leermoment voor de Masters om deze na elke wedstrijddag ook op te hangen.

Op naar Wales, naar een plaats die voor ons niet uit te spreken is: Pwllheli
We hopen, en gelet op vele opmerkingen tijdens de wedstrijden en op het strand, dat er gestart wordt in grote velden. Natuurlijk afhankelijk van het aantal inschrijvers, maar twee velden van ruim 125 boten moet toch zeker kunnen.