Finn World Masters 2017 Barbados

Ze zeggen wel eens: ‘De thuisblijver heeft nooit gelijk…….’

Een kort verslag van de Finn World Masters 2017 Barbados

Net terug na een ellenlange reis via Londen vanuit Barbados. En helaas nog met meerderheid van stemmen aangewezen om het verslag te schrijven. En tja, dat valt niet mee. Ik doe echt mijn best er nog een enthousiast verhaal van te maken, maar dat is schier onmogelijk. Want als ik het evenement kort samenvat, dat is het eigenlijk niets meer dan zeilen in een benauwde sauna met de veel te harde wind van Medemblik, de onvoorspelbare windshifts van Loosdrecht, de zandstrand-ellende van Harderwijk, de klote capriolen bij de boeien in Nijkerk en het lauwe pils van het starteiland op het Sneekermeer. Maar dan pas nadat je eerst een maand van te voren je rug hebt gesloopt om die boten in zo’n container te proppen zonder enige indicatie wanneer ze aankomen om vervolgens dan zelf nog 12 uur te reizen voor een godsvermogen en tot overmaat van ramp ook nog samen met je eigen vrouw of vriendin………… Is dat niet de zeilhel op aarde?

Nee serieus; iedereen die getwijfeld heeft om te gaan; ik geef je groot gelijk! Waarom zou je het doen? Er zijn dichterbij veel leukere evenementen te vinden zoals de altijd stabiele en warme Tulpen, de Paasei enz. En dan kan je bootje gewoon in Nederland blijven. Ik heb ooit van een wijs iemand geleerd (ben even zijn naam kwijt) dat je nooit spijt moet hebben van de dingen die je gedaan hebt, maar alleen van de dingen die je niet hebt gedaan. Maar geloof me: die gast is nog nooit naar de Masters op Barbados geweest! Dan zou hij wel anders praten……..de sukkel…..

Als ik de tijd toch eens terug kon draaien….In dezelfde periode had ik andere wedstrijden kunnen varen op het Markermeer of de Noordzee, had ik het geld in zinloze spullen kunnen stoppen en was ik een illusie rijker geweest, want de ervaring kun je missen. Geloof me!

En voor zover het verslag voor de mensen die wat jaloers van aard zijn en graag gevoed worden in hun gelijk om niet te gaan. Ook degenen die om allerlei gezochte drogredenen gekozen hebben om niet af te reizen en daar nog steeds echt volledig achter staan, kunnen nu stoppen met lezen. De rest van het verslag is eigenlijk alleen voor de aanwezigen.

Want ……………

JIIIIIIICCCCCHHHHHAAAAAAA EN WHOEOEOEOEOEEHAAAAAAAA wat was Barbados ongelofelijk, bovenaards, fucking geweldig en ver boven verwachting mooi. En dat terwijl de verwachtingen al zo hoog gespannen waren. Echt, ik vind het altijd sneu gedrag om anderen afgunstig te maken, maar zelfs als ik me inhoud, ontkom ik er niet aan. Het is werkelijk waar met geen pen te beschrijven hoe mooi deze ervaring is geweest. Ok vooruit, ik doe een poging……….

Maar beste lezer, beloof me een ding: als je al hebt getwijfeld of je wel of niet mee zou gaan; lees niet verder. Geloof me, dat is beter voor ons allemaal.

Tja, dan begin ik maar. Maar niet voordat ik even schets hoe ik er op dit moment bij zit (nu ik dat schrijf, klinkt dat als het begin van dubieuze sexting chat, maar vooruit dan maar, u weet wel beter, toch?). Anyway, ik zit met ongezond bruine harses achter mijn laptop, wat voorover gebogen, omdat mijn rug verbrand is met naast me een heerlijk van de organisatie gekregen glas Mount Gay XO. Tja, je moet toch even afkicken. En ik wil het gevoel gewoon nog niet loslaten…. nooit meer……

Vanaf het beging dan maar. Op woensdagmiddag vertrokken we (Tim, Tjitske, Stefan, Leonie, Cynthia en ik) vanuit Nijkerk naar Schiphol. Daar ontmoeten we direct al Bas die voor de verandering Cees had ingewisseld voor zijn eigen liefde Nanke. En sorry Cees, maar dat was een verrekt goede keuze! Na een superkort en soepel vluchtje hebben we samen lekker gegeten en gedronken in het hotel in Londen. Eigenlijk was toen het feest al begonnen. De volgende ochtend stapten we uitgerust in het vliegtuig om een luttele acht uur later aan te komen in Barbados, waar zelfs de mensen van de douane behulpzaam en erg aardig zijn. Het contrast met Nederland kon niet groter zijn. Ook stond de taxi naar het hotel al klaar. Dus even snel de koffers naar boven en toen naar de bar om daar Harold, Gerko en Titia te ontmoeten aan de bar met uitzicht op zee. Daar kregen we al te horen dat onze bootjes er bijna waren en dat we de volgende dag konden uitpakken.

Dus de volgende ochtend heerlijk op het strand gelegen totdat we het signaal kregen dat we mocht uitladen. In een klein uurtje hadden we 18 bootjes (inclusief de door DRC verhuurde scheepjes) op het strand staan. We maakten de bootjes even klaar en brachten ze naar de Yacht Club. Daar melden we ons aan en ondergingen de soepele controles. Tja en toen gingen toen we maar aan de borrel met de inmiddels ook gearriveerde Hans en Roderick die met hun hele gezin aanwezig waren. Natuurlijk ging Bas alvast even het water op. Je merkte dat de invloed van Cees na slechts een dag Barbados met zijn liefde nog niet helemaal uit zijn systeem was. Maar dat kwam later wel.

Zaterdag zijn we even lekker wezen trainen, maar niet te lang. Je wilt je kruit niet te vroeg verschieten. Dus daarom maar met de voetjes in zand naar de borrel waarbij we voor het eerst kennis maakte met de verplichte lokale rumpunches…… Helaas waren we niet helemaal 100% nuchter meer bij de opening, maar enthousiast waren we zeker. Gelukkig waren er maar twee Nederlanders (toch ruim onder de 25%) die het advies kregen iets eerder dan het einde te vertrekken. Ik laat nog even in het midden wie dat waren.

Zondag sliepen we lekker uit, woonden de briefing bij en gingen toen het water op voor de practice race. Na een geweldig voor de winds rak naar de start met een dikke 20-25 knopen en golven waar ik het nu nog steeds vochtig van in de broek krijg (en nee heren, niet dun in de bilnaad) gingen de eerste vlaggen omhoog. Maar helaas, de organisatie was zo verstandig om deze race eruit te schieten en iedereen een rustig kruisrakje terug te gunnen.

Dus maandag ging het pas los. En los ging het echt. Ik zal jullie alle wedstrijden besparen., want niemand zit te wachten op een gedetailleerd verslag van iedere afzonderlijk wedstrijd per vloot. Dan had je er maar bij moeten zijn. En geloof me; of het door de rumpunches of Banks biertjes kwam na de wedstrijden, of niet, we hebben met elkaar ieder rak tot in den treure besproken. En daar wordt je echt niet wijs uit. Dus ik zal me beperken tot de hoofdzaken.

Om dan te beginnen met de manier waarop de organisatie omging met de nogal beperkende regel van de 20 knopen. Zoals de oudere lezer wel weet, mag er bij de Masters boven de 20 knopen wind niet worden gestart. Maar het werd al snel duidelijk dat er dan helemaal geen wedstrijd zou worden verzeild. Dus was de door iedereen volledig gewenste en geaccepteerde manipulatie van de werkelijk door het comité volledig terecht. Iedere dag stond er volgens de mensen op het startschip tussen de 16 en 19 knopen wind. En hogere metingen (andere waren onmogelijk) werden afgedaan met de opmerking dat de density van de lucht op Barbados anders is, waardoor de knopen hier iets hoger mochten uitpakken. Uit betrouwbare bron weten we inmiddels dat de wind gemiddeld misschien nog net onder de 20 knopen kwam, maar dat de top tot 30 knopen en beyond reikte.

Dan maar even de individuen bespreken. Dan kan iedereen even zijn reeds op aannames gevormde mening staven aan de werkelijkheid.

Bas was duidelijk de beste Nederlander, had recht op meer en zou met de juiste begeleiding zeker de medalrace gehaald hebben. Maar hij moest wennen aan de rumpunches, het ontbreken van zijn serieuzere matties en de aanwezigheid van zijn liefde. Of had hij voor deze omstandigheden toch zijn Fantastica mee moeten brengen….?

Hans was super scherp en tweede Nederlander. Hij ging hard en maakte de juiste keuzes. Het bewijs dat trainingsarbeid loont en dat de aanwezigheid en steun van je gezin je tot buitengewone prestaties brengt.

Tim was gewoon volledig in zijn element. Hij steeg boven zichzelf uit en maakte het Hans moeilijk in het algemeen klassement. Blijkbaar ga je ineens veel harder als je geniet van elk moment. Aan de wind niet bij te houden!

Stefan ging hard, maar had veel pech met de shifts, vond de zee soms gewoonweg te aantrekkelijk om niet in te zwemmen, maar had ook een paar top rakken. Een belachelijk goede serie als je beseft dat hij pas voor de tweede keer in zijn nieuwe bootje zeilde.

Roderick had 100% zeker op het podium van de Legends gestaan als het Nederlands team hem beter had begeleid en minder had blootgesteld aan de verleidingen van het eiland. Een aantal slordigheden, die niets met rumpunches te maken hadden, maakten dat hij geen stabiele serie volbracht. Maar hij kwam wel een aantal keer als beste Nederlander boven. Man, wat start hij goed en zeilt hij een geweldig eerste kruisrak!

Harold is de stille genieter. Maar dan hardop! Deze man straalt puur genot uit, zowel op de kant als op het water. Hij zeilde prima races, maar het verschil tussen een eerste of een vijftigste plek zou je aan zijn grijns toch niet zien, so why bother??

Tja en dan moet ik het nog even op mezelf betrekken. Maar wat zal ik er van zeggen? De resultaten waren niet indrukwekkend. En ik zou als excuus graag aanvoeren dat een North E2 op een Petticrows in hoge golven en veel wind niet de ideale set zijn, dat ik veel pech had en dat het gebrek aan trainingsarbeid zich nu negatief uitbetaalde, maar het is allemaal bullshit;

Barbodos heeft van mij gewonnen……..en dik!

Ik kon het gewoon niet bolwerken……….. ’s-morgens wakker worden met het zicht op de oceaan met diezelfde geweldige kleur als de ogen van mijn liefde die naast me lag, het op mijn blote voeten door het warme zand naar mijn bootje lopen, de overheerlijke 30 graden plus, het te water gaan in de bijna nog warmere zee, het onophoudelijke planeerrak naar de start, de afleiding van de vliegende vissen om je heen, de continue 20-30 knopen sterke warme adem van Aeolus, de drie meter hoge golven, zo mooi en groot als de stevige borsten van de reusachtige godin van de zee en dan als hoogtepunt; op het strand opgewacht worden door onze eigen vrouwen in bikini en Barbados Sailing Federation shirt, die zich hadden aangemeld als beachbabe om voor iedereen de trolleys in zee te rijden en door de branding te helpen. Oh heer, wat ben ik dankbaar dat er alleen Nederlandse Finnzeilers meededen met geweldig mooie vrouwen. Het had zo anders kunnen zijn.

Ok, ik weet dat ik doordraaf en overdrijf. Dat van die bijna warmere zee is over the top. Maar de rest is zo ongelofelijk waar! En mijn overall conclusie is dat Barbados voor mij de enige plek op aarde is waar ik na een klote race nog altijd met een metersbrede grijns het strand op kom.

Deze ervaring neemt niemand ons meer af. Het was ongelofelijk mooi en indrukwekkend. En als ik even serieus ben, dan besef ik dat dit verhaal nauwelijks geloofwaardig is, maar misschien is dat maar beter zo………

Tot slot vind ik het belangrijk om een aantal zaken niet onvermeld te laten:

Met de grote pechvogel Lacus-Jan, werd echt meegeleefd. Hij liep tijdens een van zijn laatste conditietrainingen vooraf een breuk op en moest afhaken. Alleen zijn boot maakte de overtocht. Super zuur en we weten dat hij er heel veel zin in had. Ik weet, het is een schrale troost, maar we hebben een flesje Mount Gay XO voor je meegenomen.

Verder ontzettend veel dank aan Gerko van DRC met de stille hulp (zo omschreef hij het zelf) Harold voor het organiseren van het transport en de support ter plaatse. Het was echt strak georganiseerd!

En samenvattend:

Eigenlijk was Barbados om de hoek, ben je je boot maar een week of zes kwijt, vielen de kosten voor vlucht en hotel uiteindelijk super mee en was het verblijf door alle georganiseerde all-in bbq’s, borrels en cocktail party’s nagenoeg gratis. Afrekenen werd zo een feest en een blije verrassing. Kortom, ik zou het voor geen goud hebben willen missen en er de komende 50 WK masters voor willen opgeven.

Sterker nog, ik zou er mijn linkerarm en rechterbal voor willen geven…..

En mocht u als geïmponeerde lezer nu uit zelfbehoud denken dat dit alles nogal is aangedikt en overdreven, dan help ik u graag uit de droom; de werkelijkheid was nog vele malen mooier. Maar….. what happens on Barbados, stays on Barbados.

Tot snel op het water in Nederland. Het zal even wennen zijn voor ons…………

Veel liefs,

Ronald
NED 67