2011 ISAF WK – Perth (by Timo Hagoort)

ISAF WK 2011 Perth

Het Finn seizoen voor 2011 zit er weer op. En voor de Nederlandse delegatie die de kans kregen om af te reizen naar Perth (West-Australie) zit het er nog maar net op. In dit pre-Olympische jaar is het sinds 2003 de gewoonte om dit WK gemengd te maken met alle andere Olympische klassen. Zo ook in Perth, Fremantle om precies te zijn. Pieter-Jan was hier het eerst aanwezig om te trainen, daarna kwamen Hein en ik aan. Nanno kwam vlak voor het evenement aan en had besloten zich niet gek te laten maken door de jetlag.

Het is zomer in Australië, dus het was wel aardig wennen aan de tropische temperaturen daar. Doordat het hier zo warm is was er bijna elke dag een goeie zeewind, wat ze de Fremantle doctor noemen. We konden vaak trainen in zo’n 20-25 knopen wind en lange golven. Bizar om in dit helderblauwe water tussen zoveel sealife te varen. Het was echt gaaf om zoveel trainingsuren te maken met Pieter-Jan en Ross onder leiding van Stefan te wennen aan de locatie daar. Ik heb heel veel kunnen leren daar en voort kunnen bouwen op de dingen die we in Nederland hadden voorbereid.

Toen de start van het evenement dichterbij kwam, werd wel duidelijk dat dit geen normale Finn Gold Cup was. Ze houden hier in Australië wel van de regels en dat lieten ze duidelijk merken. Ze waren hier echt van plan om het te runnen alsof het de Olympische Spelen waren, maar vergaten hierbij dat hier nog wel een stuk meer zeilers zijn. We werden verplicht om met gigantische stickers en kleding te varen. Wat later overigens wel mooie plaatjes opleverde. Ook moest je een aansprakelijkheidsverzekering van 10 miljoen dollar hebben, wat voor veel mensen problemen opleverde. Maar alles kan opgelost worden als je geld neerlegt.
De metingen verliepen gelukkig wel voorspoedig voor alle Nederlanders. Dus, de stickers zaten erop, de boten waren gepoetst, meting was goed, het lichaam was uitgerust en ik was klaar voor deze pot. En dan gebeurt er iets wat bijna bij elke wedstrijd het geval is: De omstandigheden zijn niet dezelfde als waarin je getraind hebt. Who said Perth was a windy place?

In superlicht weer werden we naar de start gesleept en is de eerste dag niet boven de 15 knopen geweest. Na een goede start van de eerste wedstrijd verloor ik mijn concentratie, het leek wel door de hitte, in de tweede downwind en moest ik zwemmen. In deze lichte omstandigheden nog wel. De haaien roken er gelukkig niks van, maar dat is dan ook het enige positieve. In plaats van een top 10 klassering te varen had ik mijn eerste aftrekker te pakken. Na een matige eerste dag had ik natuurlijk nog lang de moed niet opgegeven. We hadden natuurlijk nog 2 dagen voor kwalificatie te gaan, de snelheid was erg goed en ik had er zin in. Wat gebeurt er: Dag twee werd volledig afgelast om het de hele dag heeft geregend en geonweerd. Iets wat ze hier nog nooit hebben meegemaakt. Moeten ze eens een keer in Weymouth komen kijken.
Het hele leven in Fremantle was ook volledig van slag. De derde dag moesten we wedstrijden inhalen en het werd met 3 wedstrijden en met 15-20 knopen goeie beuk een zware dag. Na een hoopvolle eerste wedstrijd (3e boven) kwam ik helaas snelheid te kort voor de wind en werd 11e. De tweede wedstrijd ging redelijk maar ik bleek later te scherp geweest te zijn bij de start: OCS. Na een slechte derde wedstrijd van de dag wist ik het al: Het ging er om hangen of ik uberhaupt die Gold fleet nog ging halen. Op de kant bleek later dat ik drie punten achter op de Gold stond. Maar, we hadden immers nog 1 fleetrace te gaan op de inhaal dag. Althans, dat was de planning. Maar de organisatie dacht daar anders over. We zouden op de reserve dag alvast beginnen in Gold en Silver. Een hele merkwaardige beslissing in mijn ogen. Gelukkig was het mooi weer en kon ik nog een beetje bruin worden.

Natuurlijk had ik dit allemaal aan mezelf te danken: Een keer omslaan en een OCS, dat is 1 aftrek te veel. En, belangrijker, de snelheid voor de wind is nog niet wat die zou moeten zijn. En als je maar fleet races op twee dagen doet in twee groepen, zijn er veel mensen waartegen je nog nooit hebt kunnen varen. Naar mijn mening is het normale Finn Gold cup (1 vloot) vele malen beter en eerlijker.
Uiteindelijk kon ik in wisselende omstandigheden tweede worden (38e overall) in de Silver Fleet. Hein werd 44e en Nanno 63.

Maar dan de ster van de week, Pieter-Jan. In de training vooraf aan het evenement werd wel weer duidelijk dat hij alles weer op orde heeft. En dit kon hij, na een onrustige eerste dag van het evenement gelukkig ook laten zien in dit WK. Op dit sterkste WK veld ooit heeft iedereen kunnen zien dat hij zijn hoofd koel kan houden tussen de sterkste mannen. En dit deed hij nogmaals door gewoon zijn routine te houden in de Medal race: Hij won de pin en dicteerde de race. Hij pakte het zilver. Erg mooi en super inspirerend om dit van dichtbij mee te maken.

De medal races waren echt super mooi te volgen vanaf de pier. We stonden daar de longen uit ons lijf te schreeuwen met het hele Nederlandse kamp, wat voor de verandering wel een echt team leek te zijn. Of je nu wel of niet een Delta Lloyd shirtje aan had. Verder werden we voorzien van live commentaar en was er een helikopter om alles van uit de lucht te filmen. Op dezelfde manier konden we Marit goud in de laser zien winnen en ook Dorian werd de beste bij de windwackers.

De medal race was overigens in afwezigheid van onze grote vriend golden boy Ben Ainslie. Nadat hij last had gehad van een media boot was hij aan boord geklommen bij deze boot na de wedstrijd. Zeilen is nog steeds geen contactsport en hij ging dus buiten het boekje, en hij kreeg een passende straf. Ik vind het goed dat hij even op z’n plek is gezet omdat hij wel vaker helemaal leip op het water wordt.

Ik hoop dat ik een beetje een indruk heb kunnen geven van onze belevenissen op dit grote eiland. Het duurste evenement ooit was er desalnietemin een om niet te vergeten. En met heel veel nieuwe ervaring en indrukken in de tas is er weer genoeg ruimte voor verbetering opgedoken. Ik wil iedereen bedanken voor de support.
In Maart is er al weer een EK (Scarlino) en in mei een WK (Falmouth). Nu eerst weer terug naar de fitness, en in mijn geval , helaas de studieboeken weer even in.