2012 Finn Masters – Pwllheli (by Leo Meijaard)

Met de Tulpenrace, Finnale en Hemelvaartswedstrijden als voorbereiding zijn Pieter Risseeuw en ik donderdag 24-mei op pad gegaan om mijn eerste en zijn tweede Masters mee te gaan maken. We zijn in Hoek van Holland op de nachtboot naar Harwich gestapt.
Na een prima overtocht zijn we ’s ochtends aan de c.a. 500 km lange tocht dwars door Engeland begonnen. In een vreemd land is het altijd even wennen aan de bewegwijzering. De vraag is of je slippend de afrit moet verlaten om de bocht nog te kunnen halen of dat je rustig uit kan voegen zoals in Nederland. Het eerste was het geval.
Na 350 km snelweg begon de rit over de landweggetjes naar Pwllheli. Dit spreek je uit als Poethellie volgens de locals. We rijden door een prachtig landschap met overal uit keien opgebouwde muren die als erf afscheiding dienen. Je waant je terug in de tijd.
Na circa 7 uur rijden komen we aan. Van alle dorpjes hier in de omgeving is Pwllheli een van de grootste. Wat opvalt is dat veel locals hier naast hun schoenen lopen. Niet omdat ze arrogant zijn maar meer omdat ze iets te veel pints hebben gedronken en fish and chips hebben gegeten. Het is niet het mooiste volk maar wel erg aardig, behulpzaam en ze lachen veel, met of zonder tanden. De boten staan opgesteld op de zogenaamde “Compound”, vlak bij zee, achter een duin. Het clubhuis van de Pwllheli zeilclub staat ernaast en bevindt zich in een oud gebouw met een gezellige Engelse bar. De bar werd de meeste avonden vooral door de Nederlanders en de Duitsers gebruikt.
Bij het aanmelden kreeg iedereen van een blonde lokale dame met hele lange wimpers een goody bag met de boeg stickers. Arend van der Sluis noemde haar lange wimpers “heggen”. Naast deze heggen had ze ook nog iets met hout en een deur en zo, wat op viel. Ze was er de hele week en deed me denken aan Miss Piggy.
Daarna hebben we de boten opgetuigd, stickers geplakt, zijn de caravan ingetrokken en hebben we het dorp verkend. Hier hebben we allemaal de meeste avonden gegeten.

Zaterdag. Het is 27 graden, zon en windkracht 5. Er staan goede schuimkoppen en rollers in de baai. De kust voor Pwllheli heeft de vorm van een vraagteken waardoor je redelijk beschut het water in kan. Maar eerst moet je wel met je trolley een duinpan over om vervolgens het duin af te denderen om de vloedlijn te halen. Een goede warming up dus.
Na iedere race stonden een trekker en twee quads klaar om alle 132 deelnemers uiteindelijk weer bovenop de duinpan te trekken door het mulle zand. Dat duurde altijd wel even.
Pwllheli is echt een fantastische plek om te zeilen. Groen water met het heuvelachtige landschap van Wales als achtergrond. Zelf had ik nog nooit met golven gezeild met mijn Finn, dus dat was even spannend. Ook al zeil je achteraan in deze omstandigheden dan
heb je nog steeds een grote grijns op je gezicht. De voorspelling voor de week was zonnig en weinig wind. Iets wat je in Wales niet verwacht.

Op zondag was de meting, de oefenrace en de openingsceremonie.

Op maandag begon het echte werk. Er stond erg weinig wind maar uiteindelijk kon er één race gezeild worden. De startlijn bestond uit drie boten. Het startschip lag in het midden van de lijn. Je moest dus niet alleen peilen of pin/schip gunstig was maar ook langs de hele lijn kijken of de boot in het midden niet boven de lijn lag. Deze race was het midden de place to be.
Van de 27 Nederlanders konden er 9 dit op hun gemak bekijken want ze waren voor deze race ge-BFD. President-Ridder Fons heeft hier zijn eerste BFD ooit gescoord.
De baan die gevaren werd, was een bovenboei met spreader en een gate beneden. De finish was boven.

Dinsdag was er wederom veel zon en weinig wind. Maar de spanning in Pwllheli was te voelen. De Olympische vlam komt langs vandaag en wij hebben uitstel. Eerst zagen we een reclame karavaan van Coca Cola en Samsung langs komen. Daarna kwam de vlam, gedragen door een blond meisje in een wit glimmend trainingspak. De mythische gedachte rondom de vlam is na dit evenement bij mij wel bijgesteld. Niks geen bewaking rondom het meisje. je mocht met haar en de vlam op de foto en als je een vuurtje had gevraagd, had je je sigaret er misschien wel mee mogen aansteken. Na de binnenkomst werd de gaskraan uitgedraaid en…. uit vlam!!!
Die dag is er toch nog een wedstrijd gezeild. We begonnen met zo’n 3 bft en eindigden met bijna geen wind.

Woensdag ochtend was de jaarlijkse vergadering waarbij de locatie voor 2014 werd gekozen. Polen, Hongarije en Los Angeles waren in de race om de Masters 2014 te organiseren. Na een slecht verhaal van de Amerikanen waarbij diverse sheets werden overgeslagen (“we skip this slide”, “we skip this slide”) en Disney World de nadruk kreeg, is er voor Polen gekozen.
Henk de Jager zat achter de desk op het podium met een blauw oog ingesmeerd met honing!!! De avond ervoor was er een Poolse lobby waarbij er gratis Wodka werd geschonken. Henk is als laatste gesignaleerd met de Russische zeilers aan een tafel. Die avond op de terug weg op de fiets heeft hij een drempeltje gemist is het verhaal.
Na de vergadering hebben we twee wedstrijden gezeild? Met zon en wederom weinig wind. De zwarte vlag werd tijdens de startprocedure direct gehesen om het tempo er in te houden en dat werkte. Twee keer gingen we met z’n allen op tijd weg.
’s Avonds werd een groots diner geserveerd in de feesttent die aan de zeilclub grensde.

Donderdag was het dan eindelijk echt Wales weer. Regen, koud en windje 4/5 bft. Er zijn twee fantastische wedstrijden gevaren met schuimende rollers. Dit was waar iedereen voor kwam! Na iedere zeildag stond er een biertje en een bord volledig doorgekookte pasta, met iets van tomaat erin, klaar voor de zeilers. De geste was mooi maar er had wel een beetje zout in gemogen.

Vrijdag was het wederom zonnig en te weinig wind voor nog een wedstrijd. Het comité hield ons, net als op alle andere dagen, via de luidspreker prima op de hoogte van de omstandigheden op het water en hun plannen. Om 14:00 uur werd besloten niet meer te starten en volgende de prijsuitreiking met een fantastische zilveren podiumplaats voor Roderick Casander.

Zelf ben ik nog met de boot naar Manchester geweest en daarna naar Londen waar de “Diamant Jubilee” van Koningin Elizabeth gevierd werd. Wij zijn gek met onze oranje uitdossingen maar de Engelsen kunnen er ook wat van met hun Union Jack. Gala- en glitterjurken en complete maatpakken komen er voorbij in Engelse vlag print. De woensdag erop zijn we met boot en al via Piccadilly Circus naar Harwich gereden om daar de boot terug naar het Nederland te nemen.
Het was mijn eerste maar zeker niet mijn laatste Masters evenement. Het was een machtige ervaring.

Leo Meijaard (NED 900)