- Dit onderwerp bevat 1 antwoord, 2 stemmen, en is laatst geüpdatet op 2 jaren, 12 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
In een onstuimige en roerige wereld waarin vertwijfeling en boosheid zegeviert, waar uitzinnige boeren die betrekkelijk vredelievend op de uitstootrijke trekkers naar Den Haag opstomen al op een volksopstand leek, waar overheidsbeleid aanleiding lijkt voor verantwoorde uitbarstingen van zinloos plundergeweld, waar de regering het niet voor elkaar krijgt om een adequaat een regering te vormen, waarin de regulerende overheid het letterlijk aan de stok krijgt met de rebellerende vrijheidsstrijders, waar Covid het leven meer dan verwacht overhoop gooit, waar het weer zijn eigen gang gaat en in de zomer stortregens aflevert met overstromingen tot gevolg en de winter moedertje natuur verrast met verwarrend warme dagen, waar een algoritme van de belastingdienst armoede ziet als een indicator voor fraude, waar SUV’s op een muziek makende mensenmenigtes inrijden, waar polariserende politici elkaar de huid vol schelden en dreigementen uiten, waar winkels uit onvrede geplunderd worden, waar mensen zomaar doodgetrapt worden, waar populariserende politici geen actieve herinneringen hoeven te hebben aan richtingbepalende gebeurtenissen en waarin legers van experts in G2, G3 en G de over elkaar heen buitelende talkshows gijzelen, waar ’t iconische capitool bestormd wordt door verwoestende verdwaasden, waar de waarheid altijd lijkt te liegen, en waar menig mens alleen maar vertwijfeld en verdrietig kan kijken naar B.1.1.529, ontstaat het wat uitzichtloze en melancholieke beeld dat vroeger alles veel beter was dan heden ten dage.
Maar… één klein clubje blijft echter dapper weerstand bieden tegen al die opgekropte frustraties, het veronderstelde onrecht, wijsheden en talenten, en laat zich niet van de wijs brengen door al dit polariserend en divergerend geweld…
Nee… niets van dit al… Het Witte Huis organiseert gewoon de beroemde, ja misschien wel institutionele, Boerenkool Cup. Zoals het altijd ging. Net als vroeger.’s Morgens op de steiger is ’t al te voelen… ’t gonst werkelijk van de wedstrijdsfeer… net als vroeger… grote vloot, lekker pittig windje, veel huidige en historische zeilende of toeschouwende toppers aanwezig, gemengd met licht nerveuze nieuwelingen, grote voornemens, zenuwachtige nametingen en zeilkeuzes… kilootje erbij, kilootje eraf, vlakker bovenin, meer twist, 2 mm pak, lycraatje is voldoende, TT2 of Fantastica… de steiger zucht en kraakt van genot onder deze zeil-vibe… sinds lang weer eens een potentieel grote mooie fanatieke finn-wedstrijdserie voor de boeg op de legendarische Loosdrechtse plassen. De voor dag en dauw wakkere bar in het clubhuis glimt van trots onder de grote hoeveelheid koffietjes en luistert stiekem mee met de zekere en onzekere verhalen. ’t Belooft was allemaal…
Op ’t startschip ervaren oude rotten met de strakke en fanatieke koppies, met de wijze neus in de frisse eigenwijs vlagende wind.. op zoek naar de juiste baan en het juiste moment om te starten tussen buien en vlagen en draaiende winden door, het in de lucht hangende Windguru-dreigement van de 30 knopen vlagen respecterend maar zeker ook trotserend. Je kan het gevoel bijna beetpakken zo aanwezig is het: deze mannen zijn bezield bezig om ons een zo mooi mogelijke wedstrijdserie te schenken. Ook deze fanatieke vrijwilligers wacht veel respect voor hun inzet, en wellicht zelfs eeuwige roem, in het episch clubcentrum aan de bar, voor de creatie van een episch en sportief speelveld.
En gewoon, net als vroeger, kan je het eerste sportieve doel voor de gretige groep zeilers, de boventon, niet zien. Er liggen wat eilanden in de weg. Voor de één een bedreigend en onzekere gruwel en voor de ander een kansrijk genot. Maar nee, het is geen reden om daarom eens lekker te gaan rellen. Niet een paar boten lektrappen, niet het comité de huid vol schelden en dreigen met een zeiltribunaal. Nee, ben je mal. We gaan gewoon allemaal op weg om zo goed mogelijk uit de race te komen… lekkere genadeloze competitie in een groep zeilers waar de illegale starter in volledige harmonie gewoon even een stapje terugdoet en zijn oneerlijke voorsprong beloond ziet met maximale punten. Nee, we gunnen elkaar vol respect geen bootlengte op het water. Cruciaal is de strategie en voor wie het snapt, levert het vele meters voorsprong op. De regels van het spel worden gehanteerd… bakboord voor stuurboord, loef wijkt voor lij. Hier en daar worden geschillen even in den minne geschikt met tijdelijk oplaaiend verbaal geweld maar met het vooruitzicht van een later biertje aan de bar strijden we daarna weer voort. In een enkel gevalletje vertroebelt de heftige emotie de redelijkheid en de ratio en is er arbitrage nodig maar ook daar komen we veelal in harmonie weer naar buiten getreden.
Maar dit alles oogst alleen maar bewondering, geen rancune. Hooguit wat zelfrancune hier en daar vanwege een unforced error in de vorm van een zwempartijtje of een verkeerd gepakt eilandje. Maar zeker geen reden om iemand die al ruim voor jou om de boventon gaat in zijn downwindse glorietocht even over bakboord van een gat in zijn voortrazende romp te voorzien. Nee, alle mini-avonturen tijdens deze fantastische competitie vol tegenstrijdige belangen leidt slechts tot meer verbinding.. meer verhalen over jou en mij die we nog jaren lang als verbindend zullen ervaren… “weet je nog… jij miste die vlaag. Niks verloren. Geen moment bang geweest. Ik kon Ben bijhouden. Stapte je nou in of stapte je uit? Nog ’n koffietje?”.
Natuurlijk is er euforie en frustratie, blijheid en boosheid. Maar deze keer gaat het niet over winnen en verliezen van de race. Het gaat nu over verbinding en respect. We zijn allemaal speler geworden in eenzelfde nieuw verhaal. Een verhaal zoals er al talloze door ons zelf gecreëerd verteld kunnen worden. Vaak ook meerdere malen. Ze worden ook steeds mooier. ’t Blijft immers drijven op een diepe beleving en emotie. De prijsuitreiking toont maar weer eens hoe sterk de verbinding kan zijn. Mooi verdriet en emotie uit oude verhalen met helden van vroeger komen spontaan bovendrijven door herinneringen aan weleer.
We schrijven 2047. Ik ben de beste Super Super Legend op de Boerenkool Cup. De jonge voorzitter van 65 jaar reikt mijn prijs uit. Met een bewogen hart en krakende stem vertel ik mijn verhalen. Weliswaar één na laatste in de vloot maar wel de beste SSL én met 50 jaar verhalen in m’n zeiltas. En dan zal ik opnieuw beseffen dat we voor eeuwig verbonden waren in onze eigen mythes. We zijn de held van onze eigen reis. En in de Boerenkoolcup kwamen er veel verhalen bij elkaar.
Laten we nog veel van deze mooie verhalen maken met z’n allen. Onze schijnbaar tegenstrijdige maar aan de mensheid ondergeschikte belangen leiden tot machtig mooie competitie maar veel meer nog tot een heilige harmonie. Laten we het beste van ons zelf geven, onze oudjes in ons eigen voorland eren en helpen en de jonkies stimuleren met mooie verhalen. Laten we dat koesteren. De wereld gaat niet aan ons voorbij, maar ons eigen wereldje kunnen we wel positief beïnvloeden. Daarmee haalt de Boerenkoolcup het jaar 2047 wel… en doe ik m’n best om daarbij te zijn en weer het volgende verhaal te vertellen.
- U moet ingelogd zijn om op dit onderwerp te kunnen reageren.