Het ONK 2022 op Scheveningen

[Cees]

De Finn dient u te varen zoals deze gevaren dient te worden…

Wie kent deze inmiddels gevleugelde, maar niet foilende (waarover later meer), uitspraak niet… ondanks dat maak ik pas voor het eerst in 23 jaar Finn verhalen mee dat het ONK, voor velen toch het kampioenschap der kampioenschappen, zowaar op zee gevaren wordt. Wat een verrassend voorrecht dat we dat nog een keer mogen meemaken. Niets mooier dan met je Finn ’t zilte water op en genieten van de vrije wind en de grote golven, de veel bepalende stroom… mooier dan dat gaat ’t niet worden. De zeilromantiek druipt van dit beeld af… Hier is de Finn voor gemaakt… en haar stuurman ook… toch?

De training het weekend voor het ONK zorgde echter wel voor enige nieuw verworven bescheidenheid onder de gretige gelederen van onze zeevarende vloot… het merendeel heeft haarfijn gevoeld wat het betekent om ‘niet volledig in control’ te zijn of on the razor’s edge een kuil in het wateroppervlakte in te vallen. Een narrige noordwester tot 20 knopen klopte de zee op tot een kolkende massa van schijnbaar chaotische golven zodat menig zeiler met grote regelmaat een verrassende duw in een oncontroleerbare beweging ervoer. ‘ik werd gezeild’, ‘jee wat ’n kuilen’, ‘m’n boot kraakte gewoon’, ‘golven uit alle richtingen’ zijn flarden van gesprekken die je kon opvangen op de, na twee uur zeiltraining ellendig lange en stijle, slipway. Het kan toeval zijn, maar de ‘geen moment bang geweest’ kwam mij niet ter vermoeider oren. En zo kon het voorkomen dat de training ook een mentale of zelfs emotionele training werd. Anyway, de toon was gezet. Dit kampioenschap zouden we het nog lang over hebben was de voorspelling.

Dit alles was ook meteen een knallende kennismaking van jewelste met een nieuwe ster in onze klasse. Ik stel graag aan u voor: Tobias de Haer. Met ongekende energie regelde deze duizendpoot de trainingen, de faciliteiten, een finn-dinner, wist de lokale parkeerregels, handhaafde de gedragsregels een beetje en stond tot aan z’n nek in het zoutslibberige meurende modderwater om tijdens de uitdagende lager walsze afvaart voor de training de motorisch mindere masters een geruststellend zetje in de goede richting te geven om zo een schadeloze afvaart te bewerkstelligen… en wat dies meer zij.
Legt u allemaal uw lees-medium even neer, klapt u ten minste drie keer in de handen, zegt u hardop ‘dank u wel’, en leest u weer rustig verder.

Het weerbericht in de aanloop naar de kampioenschappen was al net zo volatiel als het karakter van de Noordzee zelf. Maar toen uur u dichter en dichter naderde bleef het beeld hangen op een dagje van 10-15 knopen, een dagje afwachten of ’t zou gaan onweren, en een dag wellicht te harde wind. De dinergesprekken op de zonovergoten vrijdagavond ervoor gingen daarom voornamelijk over de stroomstrategie. De conclusie leek helder. Altijd tegenstrooms naar de kust. Weltrusten Finnjolkindertjes, we zien elkaar morgen aan de start om 10.00u.

Dat brengt mij even terug naar de eerste postolympische Gold Cup waar je altijd naar links moet zeilen op de lijn naar een zeker hotel. U raadt het al. ‘It was never like this before’. Maar daarover later meer. Nu even terug naar de openingszin van dit stukje proza. Een van mijn persoonlijke takeaways van de Gold Cup was de frustrerende snelheid van allerlei foilend zeiltuig om ons heen… gevoelsmatig zaten we in een bootje met een dramatisch ouderwetse snelheid. Waar foilende bootjes het hele Gardameer een paar keer overstaken kwam je met je Finn nog niet tot de helft in een hele training. Natuurlijk, de Finn in z’n eigen environment met alleen maar Finnen is een machtig mooi ding om te varen. Maar als je om je heen kijkt, voel je dat er een nieuwe wereld aan komt. Dat moet gezegd… Maar wat ook moet worden gezegd… de peinzende en snelheidsreflecterende blikken die de foilende wereld op mijn gezicht toverde, is er door dit evenement weer soepeltjes van afgespoeld met zout water… want een gaaf weekend werd het…

Zaterdag drie wedstrijden met alle zee-ingrediënten die je je kan wensen… zondag drie wedstrijden met alle zee-ingrediënten die je je kan wensen… zon, wind, golven, surfen, vierkante golven, stroom tegen, de boventon niet halen, te laat over de startlijn… met een voor mij verrassend grote vloot die zich kon losweken van de veilige plassenslipways.
De wedstrijden duurden tussen de 40 en 50 minuten. Eén kort wedstrijdje was mazzel voor de mazzelaars en pech voor de pechvogels: wind en stroom maakten het een wedstrijd met weinig keuzemogelijkheden… de grote winnaar van dit kampioenschap won echter ook deze wedstrijd.. dus blijkbaar was een en ander toch te voorzien?
Ondanks dat je niet altijd naar de kust hoefde te zeilen… plenty opties om voorin te eindigen. Plenti opties om achterin te eindigen. De andere vijf wedstrijden waren een mooie strijd om de tweede plek… dit weekend het hoogst haalbare voor the lesser gods.

Schade en letsel was er ook wel in deze woelige baren… verkeerde inschattingen en grote natuurkrachten zijn een gevaarlijke of onberekenbare combi. Een paar gaten en zelfs wat gescheurde enkelbanden waren het gevolg. Happy recovery and repair to all…
Even werd door het comité nog gevreesd dat de NED-18 vermist was, maar dat bleek na enig zoek- en navraagwerk gelukkig een loos alarm.
Ook was ik een aantal malen in de buurt van een kapseizende NED-8. Ooit beloofde ik hem om een beetje voor hem te zorgen op het water… en dus leek ’t mij wijs om na de tweede schijnbaar eeuwigdurende zwempartij aan het einde van race 1, hem aan te sporen de wedstrijden voor gezien te houden. Nou… dat had ik toch verkeerd begrepen… dat was toch echt niet de bedoeling… ’t ging prima en legendary Rodrick zeilde statig als altijd gewoon de drie wedstrijden uit… ons voorland kijken we hier naar… let’s live for it! Dank voor deze inspiratie young man!

’t Werd vanzelf zondag… en terwijl in de prachtige ochtend zo’n 40 onschuldige optimisten zich vrolijk klaarmaakten voor hun wekelijkse traininkje, begeleid door hun door de beachmasters verguisde bemoeierige krakelerige ouders, besluit het comité dat het too much zou worden… risico van grote buien… het kampioenschap is beslecht… no more races.
Tekenend voor de Finn.. een niet nader te noemen voorzitter strompelt moeizaam maar slechts schijnbaar vermoeid de slipway af en moppert met finnzeilertyperend ongenoegen dat het comité ons niet laat zeilen ondanks het prachtige zeilweer.

En zo ging de hoofdprijs zoals je mag verwachten naar Pieter-Jan Postma in een TT2, ging de tweede prijs naar achteloos wedstrijdskippende Sander Willems in een Petticrows… Mooi dat dit allemaal gebeurt. Goed voor de klasse. Ook de Classica van Hein dreigde lang naar de derde overall plek te varen, maar één zuinig zeperdje teveel deed de podiumkansen van Hein de das om… Daar stapte (there is no such thing as a) local hero Peter Peet op het derde treetje van het ereschavot. Gefeliciteerd mannen, mooie prestatie!

Nou hoorde ik toevallig op de valreep nog dat er volgend jaar 100 Finnen meedoen aan het ONK. Pieter Jan en Chris gaan zich daar hard voor maken… gezien de aantallen boten die er zijn, zou dat mogelijk moeten zijn… met wat buitenlanders erbij wordt dat een groot feest. We wachten met spanning af op het plan dat hiertoe moet gaan leiden.. In ieder geval een goed idee gents! Ik neem aan dat dit een resultaatbelofte was, en niet een inspanningsbelofte?

Resume… Ik hoorde wat mensen hardop mopperen over faciliteiten… maar daar luisteren we pas naar als er constructieve feed back uit voortkomt… Want wat een verdomd goede keuze heeft ons bestuur gemaakt om te wisselen van venue voor dit mooie ONK.
Dank hiervoor namens alle liefhebbers.

[Auteur]

Berichten